Skandynawia to ważna i cenna książka, a na pewno dobra lektura na chłodny zimowy wieczór. Udaje jej się pokazać grupę narodów, która zatoczywszy koło doszła do czegoś w rodzaju współczesnego panskandynawizmu, czego przejawem jest działalność Rady Nordyckiej. Dzięki jej przedsięwzięciom edukacyjnym, pisze Griffith, " miano nadzieję na usunięcie z powszechnej świadomości szkodliwych stereotypów, że Finowie to kłótliwi nożownicy, z którymi nie sposób się dogadać, Szwedzi - pewni siebie pyszałkowie i introspektywni materialiści, że Norwegowie są rozproszoną grupą tępych, purytańskich alkoholików, a Duńczycy - jeżdżącymi na rowerach entuzjastami pornografii".

Nie ma drugiej książki, równie przekonująco przedstawiającej istotne wydarzenia i osobowości tego regionu w czasach nowożytnych, w tym sylwetki takich artystów i intelektualistów jak Kierkegaard, Ibsen, Strindberg, Munch, Grieg, Sibelius i Ingmar Bergman. Griffith pokazuje, jak w trzecim tysiącleciu narody skandynawskie, borykając się z rozlicznymi problemami, nadal prowadzą metaforyczną walkę ze złośliwymi trollami